Katil Orospular (Putas asesinas)

Roberto Bolano

Sayfa Sayısı: 200

Çevirmen: Peral Bayaz

Metis Yayınları

1. Baskı, Şubat 2010, İstanbul

--

Roberto Bolano Şilili bir yazar, Latin Amerika edebiyatının güzide isimlerinden bir tanesi. Kitabı birkaç sene önce aldım ama uzun bir süre boyunca kapağı ve ismiyle bakıştık. Çok iddialı geliyordu ve ben de beğenememekten ötürü bir korku duyuyordum. Kitap, büyük bir dalga gibi beni aşarak ilerledi ve sarsıntı yarattı. Ek olarak, cinsiyetçilikle uzaktan yakından alakası yoktur.

Gezgin şair bir soytarı ama yüzüne dünyanın bütün acıları, bütün kırgınlıkları kazınmış. (s.69)

  Yazarın 13 adet öyküsü yer alıyor ve kitabın adından da anlaşılabileceği gibi, sertler ama aynı oranda da hüzünlüler, en azından ben böyle bir duygu karmaşası içindeydim. Daha çok haykırılmak, seslice ve çığlık çığlığa söylenmek istenen kelimelerin, derinlerimize bir daha hiç yüzeye çıkmamak üzere gömülmesinin çağrışımını yaptı. Sessiz sessiz ağlamak gibi veya.

Artık sıkılacak zaman yok, mutluluk yeryüzünün bir yerlerinde yok oldu, sadece şaşkınlık kaldı. (s.100)

  Hızlı hızlı ilerleyen olaylar veya öykünün bitişinde “vay be, bu neydi ama” tarzı bir tepki vereceğiniz durumlar da yok ama bunu büyülü yapan şey de yazarın kendine has sürükleyici tarzı. Uzun paragrafları okurken dahi yorulmuyorsunuz çünkü kelimeler sizi kendine çekiyor, kaçma şansınız yok.

bunlar sadece gelecekte var olan şeylerdir, en iyisi hiç beklemek çünkü hiçbir zaman gelmez beklenenler. (s.102)

  En beğendiğim üç öykü, Göz Silva, Dönüş ve 1978 Günleri. Göz Silva’ya ilk konumu veriyorum çünkü hem kitabın ilk öyküsü olduğundan, hem de diğerlerinde bunun kadar sarsıntı yaşamadığımdan. Birkaç kısımda gerçekten titrediğimi biliyorum, biraz da kitabı yaşamakla alakalı bu.

Arkadaşı sakinleşmesini söylemiş. Göz ağlarken gülmüş, olur, demiş, telefonu kapatmış. Sonra hüngür hüngür ağlamayı sürdürmüş. (s.26)

  Dönüş’ü beğenmemin nedeni ise bir nekrofili karakter ve yüzleşme sahnesine yer verilmesi. Öykü olduğundan ötürü yüzeysel olarak anlatılmış ama derinlere inildikçe insanları birtakım hastalıklara iten şeylerin nedenlerini, sonuçlarını ve toplum baskısını anlamlandırabiliyoruz, kafa yormak gerek.

Bu öyküyü burada bitirmeliydim, ama yaşam edebiyattan daha acımasız. (s.71)

  1978 Günleri ise bambaşka bir tat yarattı çünkü o son kısımlarda hüznü ve acının içinde boğulabileceğimi biliyordum. Başından aslında bir nevi tahmin de etmiştim, diğer karakter de tahmin etmiş gibiydi ama durdurmak için de hiçbir şey yapmadık. Buna yoğunlaşmak bir yana, karakterlerin psikolojisi üzerinde durmayı daha yararlı buluyorum.

  Roberto Bolano’nun okuduğum ilk kitabı oldu, ama son olmayacağına da eminim. Tavsiye ederim.

Hep böyle olur, artık yapacak bir şey kalmayınca gelir aklımız başımıza. (s.121)