Do Sesi

Ferit Edgü

Sayfa Sayısı: 96

Sel Yayınları

1.Baskı, Kasım 2014

--

“Ölüm, hiçbir şey; ama ölümden sonrası da hiçbir şey.”  (s.12)

  Uzun zamandır hiçbir şey okumadım. İçimde öylesine büyük bir isteksizlik doğdu ki, elim hangi kitaba uzansa hemen geri çektim. Kendimi de kasmayı düşünmedim açıkçası ama istediğim tarzda bir kitap bulamayınca da yollara düştüm.

  Nereden gördüm bu kitabı, hangi ara içini açıp okumaya başladım bilmiyorum ama iyi ki de almışım, iyi ki de okumuşum. Yazarın daha önce karşılaşmadığım bir tarzı var ve adının bu kadar az duyulmuş olması (belki de bu benim ayıbımdır) çok şaşırtıcı. Oysa ki gerçekten etkileyiciydi yazdıklarını okumak.

  Ferit Edgü’ye başlangıcı bu kitapla beraber yaptım ama çok da iyi bir tercih olmadığı kanısındayım. İçerdiği öykülerin gerçekten kaliteli olduğunu belirtmekle beraber, yeterince tatmin olmadığımı da söylemem gerekiyor. Diğer eserlerini okumayı merakla bekliyorum.

  Kitap, öykülerden oluşuyor. Nesir değil de, manzum olarak adlandırılabilir öyküler. Minimalist olmaları ise daha önce hissetmediğim bir tat bıraktı bende. En sevdiğim. Durgunlar ama bir o kadar sarsıcılar, vurucular, sizi silkiyorlar. Okurken duygu karmaşası içinde olduğumu rahatlıkla söyleyebilirim. Böyle bir yazım şekli, şiirsel üsluplu (hem biçim, hem anlam bakımından) ama öyküsel metinler. Yazarın kelimeleri böylesine incelikle kullanımı ise takdire şayan bir şey bence.

HİÇ

Ne diyorduk?

Hiçbir şey.

Ah! demek başladığımız yere geri döndük.

Hiçbir şeyden mi başlamıştık?

Evet. Sanırım.

Öyleyse, yeniden başlayabiliriz.

Niçin olmasın? Önce sen başla.

Ne diyorduk?

Hiçbir şey.

(s.68)